حضرت یونس(ع) یکی از پیامبران الهی است که در شهر موصل عراق مبعوث شده و مامور به هدایت مردم بود. اما پس از ۳۲ سال پیامبری، تنها ۲ نفر به او ایمان آوردند! از این رو حضرت یونس(ع) از دست آنها خسته شد و از پیشگاه خداوند برای آنها طلب عذاب نمود. خداوند حضرت یونس(ع) را به صبر و تحمل بیشتر توصیه نمود، اما طاقت طاق شده آن حضرت مجالی برای تحمل بیشتر باقی نگذاشت. خداوند نیز درخواست او را پذیرفت و ابرهای عذاب روانه موصل شد...
اینجا حضرت یونس(ع) از فرمان خدا تمرد ننموده است. در واقع خداوند آن حضرت را بین دو کار مخیّر نمود: یکی اینکه به پای این مردم صبر بیشتری به خرج دهد و همچنان به امید هدایت افراد بیشتر به ارشاد آنان بپردازد، دیگری اینکه برای آنان طلب عذاب نماید.
مقاومت طولانیمدت قوم حضرت یونس(ع) در برابر ایمان آوردن، آنان را مستحق عذاب نموده بود و طلب عذاب برای آنها درخواستی بیجا محسوب نمیشد، اما پروردگار مهربان تحمل بیشتر حضرت یونس(ع) را بر طلب عذاب ارجح میدانست. بهعبارتی طلب عذاب برای آنها کاری «خوب» محسوب میشد، اما صبر بیشتر به پای آنها کار «خوبتر» بود. حضرت یونس(ع) اینجا اصطلاحا ترک اولی نمود و گرفتار شدن آن حضرت در شکم نهنگ از آن جهت بود که بهعنوان یک پیامبر برگزیده خداوند، کار خوبتر را ترک نمود و بهجای آن کار خوب را انجام داد...
👈 برگرفته از سخنرانی شب ۱۹ ماه رمضان توسط جناب استاد مرتضی مخملباف (۱۴۰۳/۱۲/۲۹)
مقالات پنجشنبه 7 فروردین