قارعه، همزه، اخلاص
آن کوبنده (۱)
مَا الْقَارِعَةُ ﴿۲﴾چیست آن کوبنده؟ (۲)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿۳﴾و تو چه می دانی آن کوبنده چیست؟ (۳)
يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿۴﴾روزی که مردم [در سراسیمگی] چون پروانه های پراکنده اند (۴)
وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ ﴿۵﴾و کوه ها مانند پشم رنگین حلاجی شده گردد! (۵)
فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ ﴿۶﴾اما هرکس اعمال وزن شده اش سنگین و باارزش است؛ (۶)
فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ ﴿۷﴾پس او در یک زندگی خوش و پسندیده ای است، (۷)
وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ ﴿۸﴾و اما هرکساعمال وزن شده اش سبک و بی ارزش است، (۸)
فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ ﴿۹﴾پس جایگاه و پناهگاهش هاویه است، (۹)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ ﴿۱۰﴾و تو چه می دانی هاویه چیست؟ (۱۰)
نَارٌ حَامِيَةٌ ﴿۱۱﴾آتشی بسیار داغ و سوزاناست. (۱۱)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ﴿۱﴾وای بر هر عیب جوی بدگوی! (۱)
الَّذِي جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿۲﴾همان که ثروتی فراهم آورده و [پی در پی] آن را شمرد [و ذخیره کرد.] (۲)
يَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿۳﴾گمان می کند که ثروتش او را جاودانه خواهد کرد. (۳)
كَلَّا لَيُنْبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ ﴿۴﴾این چنین نیست، بی تردید او را در آن شکننده، اندازند؛ (۴)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿۵﴾و تو چه می دانی آن شکننده چیست؟ (۵)
نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿۶﴾آتش برافروخته خداست (۶)
الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿۷﴾[آتشی] که بر دل ها برآید و چیره شود. (۷)
إِنَّهَا عَلَيْهِمْ مُؤْصَدَةٌ ﴿۸﴾آن آتش بر آنان سربسته است [که هیچ راه گریزی از آن ندارند؛] (۸)
فِي عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ ﴿۹﴾[آتشی] در ستون هایی بلند و کشیده. (۹)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿۱﴾بگو: او خدای یکتاست؛ (۱)
اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿۲﴾خدای بی نیاز [همه موجودات هستی که نیازمند و عین فقرند برای رفع نیازشان روی به او کنند و از حضرتش گدایی نمایند.] (۲)
لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ ﴿۳﴾نزاده، و زاییده نشده است، (۳)
وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ ﴿۴﴾و هیچ کس [در ذات و صفات] همانند و همتا و شبیه او نمی باشد. (۴)