حشر 18 تا آخر، تکویر، شمس، ضحی، شرح
ای اهل ایمان! از خدا پروا کنید؛ و هر کسی باید با تأمل بنگرد که برای فردای خود چه چیزی پیش فرستاده است، و از خدا پروا کنید؛ یقیناً خدا به آنچه انجام می دهید، آگاه است. (۱۸)
وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿۱۹﴾و مانند کسانی مباشید که خدا را فراموش کردند، پس خدا هم آنان را دچار خودفراموشی کرد؛ اینان همان فاسقانند. (۱۹)
لَا يَسْتَوِي أَصْحَابُ النَّارِ وَأَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿۲۰﴾دوزخیان و بهشتیان یکسان نیستند، بهشتیان همان رستگارانند. (۲۰)
لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ وَتِلْكَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ ﴿۲۱﴾اگر این قرآن را بر کوهی نازل می کردیم، قطعاً آن را از ترس خدا فروتن و از هم پاشیده می دیدی. و این مثل ها را برای مردم می زنیم تا بیندیشند. (۲۱)
هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ ﴿۲۲﴾اوست خدایی که جز او هیچ معبودی نیست، دانای نهان و آشکار است، او رحمان و رحیم است. (۲۲)
هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ ﴿۲۳﴾اوست خدایی که جز او هیچ معبودی نیست، همان فرمانروای پاک، سالم از هر عیب و نقص، ایمنی بخش، چیره و مسلط، شکست ناپذیر، جبران کننده، شایسته بزرگی و عظمت است. خدا از آنچه شریک او قرار می دهند، منزّه است. (۲۳)
هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى يُسَبِّحُ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿۲۴﴾اوست خدا، آفریننده، نوساز، صورتگر، همه نام های نیکو ویژه اوست. آنچه در آسمان ها و زمین است همواره برای او تسبیح می گویند، و او توانای شکست ناپذیر و حکیم است. (۲۴)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ﴿۱﴾هنگامی که خورشید را به هم درپیچند (۱)
وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ ﴿۲﴾و هنگامی که ستارگان تیره و بی نور شوند (۲)
وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ ﴿۳﴾و هنگامی که کوه ها را به حرکت آرند و از جا برکنند (۳)
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿۴﴾و هنگامی که اموال نفیس و با ارزش رها و بی صاحب شود (۴)
وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿۵﴾و هنگامی که همه حیوانات وحشی محشور شوند (۵)
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿۶﴾و هنگامی که دریاها مشتعل و برافروخته گردند (۶)
وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿۷﴾و هنگامی که هرکس [با همسان خود] قرین و جفت شوند [خوبان با خوبان و بدان با بدان] (۷)
وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿۸﴾و هنگامی که از [دختر] زنده به گور بپرسند (۸)
بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿۹﴾به کدام گناه کشته شده؟ (۹)
وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿۱۰﴾و هنگامی که نامه های اعمال را بگشایند…. (۱۰)
وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ ﴿۱۱﴾و هنگامی که آسمان را به شدت برکنند و برچینند (۱۱)
وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ ﴿۱۲﴾و هنگامی که دوزخ افروخته شود…. (۱۲)
وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿۱۳﴾و هنگامی که بهشت را نزدیک آرند (۱۳)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿۱۴﴾[در چنین موقعیت و زمانی است که] هر کس هر عملی را [از خیر و شر] حاضر کرده است، بداند. (۱۴)
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿۱۵﴾پس سوگند به ستارگانی که باز می گردند، (۱۵)
الْجَوَارِ الْكُنَّسِ ﴿۱۶﴾ستارگانی که به سرعت می روند و پنهان می شوند (۱۶)
وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿۱۷﴾و سوگند به شب هنگامی که [روی می آورد، و زمانی که] می رود (۱۷)
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿۱۸﴾و سوگند به صبح هنگامی که می دمد [و با گستردن نورش تاریکی را می زداید] (۱۸)
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ ﴿۱۹﴾که قرآن کلام فرستاده ای ارجمند و بزرگوار است. (۱۹)
ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ ﴿۲۰﴾نیرومندی که نزد صاحب عرش دارای مقام و منزلت است؛ …. (۲۰)
مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ ﴿۲۱﴾آنجا مورد اطاعت [فرشتگان] و امین است…. (۲۱)
وَمَا صَاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿۲۲﴾و رفیق و یار شما دیوانه نیست. (۲۲)
وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ ﴿۲۳﴾بی تردید امین وحی را در افق روشن دیده است، (۲۳)
وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ ﴿۲۴﴾و او نسبت به [ابلاغ و تعلیم] آنچه به او وحی می شود، بخیل نیست (۲۴)
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ ﴿۲۵﴾و قرآن، کلام شیطان رانده شده نیست؛ (۲۵)
فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ ﴿۲۶﴾پس [با انکار قرآن و روی گرداندن از آن] کجا می روید؟ (۲۶)
إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ ﴿۲۷﴾قرآن فقط وسیله یادآوری و پند برای جهانیان است؛ (۲۷)
لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ ﴿۲۸﴾برای هرکس از شما که بخواهد [در همه شؤون زندگی مادی و معنوی] راه مستقیم بپیماید (۲۸)
وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿۲۹﴾و شما [طیِ راهِ مستقیم را] نخواهید خواست مگر آنکه خدا پروردگار جهانیان بخواهد. (۲۹)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾سوگند به خورشید و گسترش روشنی اش (۱)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾و به ماه هنگامی که از پی آن برآید (۲)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾و به روزچون خورشید را به خوبی آشکار کند (۳)
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿۴﴾و به شب هنگامی که خورشید را فرو پوشد (۴)
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾و به آسمان و آنکه آن را بنا کرد (۵)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾و به زمین و آنکه آن را گستراند (۶)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾و به نفس و آنکه آن را درست و نیکو نمود، (۷)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾پس بزه کاری و پرهیزکاری اش را به او الهام کرد. (۸)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا ﴿۹﴾بی تردید کسی که نفس را [از آلودگی پاک کرد و] رشد داد، رستگار شد. (۹)
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾و کسی که آن را [به آلودگی ها و امور بازدارنده از رشد] بیالود [از رحمت حق] نومید شد. (۱۰)
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿۱۱﴾قوم ثمود به سبب سرکشی و طغیانش [پیامبرشان را] تکذیب کرد، (۱۱)
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿۱۲﴾زمانی که بدبخت ترینشان به پا خاست. (۱۲)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿۱۳﴾پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذارید] (۱۳)
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿۱۴﴾ولی به تکذیب او برخاستند و ناقه را پی کردند، و در نتیجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختی بر آنان فرو ریخت و همه قوم را با خاک یکسان و برابر ساخت؛ (۱۴)
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿۱۵﴾و خدا از سرانجام آن کار [که نابودی ستمکاران است] پروایی ندارد. (۱۵)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَالضُّحَى ﴿۱﴾سوگند به ابتدای روز [وقتی که خورشید پرتو افشانی می کند] (۱)
وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَى ﴿۲﴾و سوگند به شب آن گاه که آرام گیرد، (۲)
مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَى ﴿۳﴾که پروردگارت تو را رها نکرده و مورد خشم و کینه قرار نداده است. (۳)
وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولَى ﴿۴﴾و بی تردید آخرت برای تو از دنیا بهتر است، (۴)
وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى ﴿۵﴾و به زودی پروردگارت بخششی به تو خواهد کرد تا خشنود شوی. (۵)
أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَى ﴿۶﴾آیا تو را یتیم نیافت، پس پناه داد؟ (۶)
وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿۷﴾و تو را بدون شریعت نیافت، پس به شریعت هدایت کرد؟ (۷)
وَوَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿۸﴾و تو را تهیدست نیافت، پس بی نیاز ساخت؟ (۸)
فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿۹﴾و اما [به شکرانه این همه نعمت] یتیم را خوار و رانده مکن (۹)
وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿۱۰﴾و تهیدست حاجت خواه را [به بانگ زدن] از خود مران (۱۰)
وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ ﴿۱۱﴾و نعمت های پروردگارت را بازگو کن. (۱۱)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ ﴿۱﴾آیا سینه ات را [به نوری از سوی خود] گشاده نکردیم؟ (۱)
وَوَضَعْنَا عَنْكَ وِزْرَكَ ﴿۲﴾و بار گرانت را فرو ننهادیم؟ (۲)
الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ ﴿۳﴾همان بار گرانی که پشتت را شکست. (۳)
وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ ﴿۴﴾و آوازه ات را برایت بلند نکردیم؟ (۴)
فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا ﴿۵﴾پس بی تردید با دشواری آسانی است. (۵)
إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا ﴿۶﴾[آری] بی تردید با دشواری آسانی است. (۶)
فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ ﴿۷﴾پس هنگامی که [از کار بسیار مهم تبلیغ] فراغت می یابی، به عبادت و دعا بکوش (۷)
وَإِلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ ﴿۸﴾و مشتاقانه به سوی پروردگارت رو آور. (۸)