رحمن 17-1، طارق، اعلی، عادیات
[خدای] رحمان (۱)
عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿۲﴾قرآن را تعلیم داد. (۲)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ ﴿۳﴾انسان را آفرید؛ (۳)
عَلَّمَهُ الْبَيَانَ ﴿۴﴾به او بیان آموخت؛ (۴)
الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿۵﴾خورشید و ماه با حسابی [منظم و دقیق] روانند؛ (۵)
وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ يَسْجُدَانِ ﴿۶﴾و گیاه و درخت همواره [برای او] سجده می کنند؛ (۶)
وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِيزَانَ ﴿۷﴾و آسمان را برافراشت و [برای سنجش هر امر معنوی و مادی] ترازو نهاد؛ (۷)
أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزَانِ ﴿۸﴾تا در [سنجیدن با] ترازو طغیان روا مدارید [و از مرز عدالت و انصاف مگذرید.] (۸)
وَأَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِيزَانَ ﴿۹﴾و ترازو را به عدالت برپا دارید و از ترازو مکاهید؛ (۹)
وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿۱۰﴾و زمین را برای [زندگی] مردم نهاد؛ (۱۰)
فِيهَا فَاكِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَكْمَامِ ﴿۱۱﴾در آن میوه ها و نخل ها با خوشه های غلاف دار است؛ (۱۱)
وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّيْحَانُ ﴿۱۲﴾و دانه های با سبوس و کاه و گیاهان خوشبوست، (۱۲)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۱۳﴾پس [ای انس و جن!] کدامیک از نعمت های پروردگارتان را انکار می کنید؟ (۱۳)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ كَالْفَخَّارِ ﴿۱۴﴾انسان را از گلی خشکیده مانند سفال آفرید. (۱۴)
وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ ﴿۱۵﴾و جن را از آمیزه ای [از شعله های مختلف] آتش به وجود آورد. (۱۵)
فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿۱۶﴾پس کدامیک از نعمت های پروردگارتان را انکار می کنید؟ (۱۶)
رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ ﴿۱۷﴾پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب است. (۱۷)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ ﴿۱﴾سوگند به آسمان و به چیزی که در شب پدیدار می شود؛ (۱)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ ﴿۲﴾و تو چه می دانی چیزی که در شب پدیدار می شود، چیست؟ (۲)
النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿۳﴾همان ستاره درخشانی است که پرده ظلمت را می شکافد. (۳)
إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْهَا حَافِظٌ ﴿۴﴾هیچ کس نیست مگر اینکه بر او نگهبانی است. (۴)
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿۵﴾پس انسان باید با تأمل بنگرد که از چه چیز آفریده شده است؟ (۵)
خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ ﴿۶﴾از آبی جهنده آفریده شده است؛ (۶)
يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿۷﴾[آبی که] از صلب مرد و از میان استخوان های سینه زن بیرون می آید. (۷)
إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿۸﴾بی تردید خدا بر بازگرداندن انسان [پس از مرگش] تواناست، (۸)
يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿۹﴾روزی که رازها فاش می شود. (۹)
فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿۱۰﴾پس انسان را [در آن روز در برابر عذاب] نه نیرویی است و نه یاوری. (۱۰)
وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿۱۱﴾سوگند به آسمان که دارای باران فراوان و پرریزش است. (۱۱)
وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿۱۲﴾و سوگند به زمین که [برای جوشیدن چشمه ها و کشت و زرع و روییدن نباتات] دارای شکاف است. (۱۲)
إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿۱۳﴾بی تردید که این قرآن، سخنی جداکننده [میان حق و باطل] است (۱۳)
وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿۱۴﴾و آن هرگز شوخی نیست. (۱۴)
إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا ﴿۱۵﴾آنان همواره [برای خاموش کردن نور حق] حیله می کنند (۱۵)
وَأَكِيدُ كَيْدًا ﴿۱۶﴾و من [هم در برابر آنان] چاره و تدبیری [مناسب] می کنم. (۱۶)
فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا ﴿۱۷﴾پس کافران را مهلت ده و مدت اندکی آنان را در این حالی که هستند، واگذار. (۱۷)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى ﴿۱﴾نام پروردگار برتر و بلند مرتبه ات را [از هرچه رنگ شرک خفی و جلی دارد] منزّه و پاک بدار. (۱)
الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى ﴿۲﴾آنکه آفرید، پس درست و نیکو گردانید. (۲)
وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَى ﴿۳﴾و آنکه اندازه قرار داد و هدایت کرد، (۳)
وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَى ﴿۴﴾و آنکه چراگاه را رویانید، (۴)
فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى ﴿۵﴾و آن را خاشاکی سیاه گردانید، (۵)
سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَى ﴿۶﴾به زودی قرآن را بر تو می خوانیم، پس هرگز فراموش نخواهی کرد، (۶)
إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَى ﴿۷﴾جز آنچه را خدا بخواهد، که او آشکار و آنچه را پنهان است، می داند. (۷)
وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَى ﴿۸﴾و تو را برای آسان ترین راه [که شریعت سمحه و سهله است] آماده می کنیم. (۸)
فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرَى ﴿۹﴾پس [مردم را] اندرز ده، اگر اندرز سودمند افتد. (۹)
سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشَى ﴿۱۰﴾کسی که از خدا می ترسد، به زودی متذکّر می شود. (۱۰)
وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى ﴿۱۱﴾و کسی که از همه بدبخت تر است از آن کناره می گیرد. (۱۱)
الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَى ﴿۱۲﴾همان کسی که در آتش بزرگ تر در می آید. (۱۲)
ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَى ﴿۱۳﴾آن گاه در آنجا نه می میرد و نه به خوشی زندگی می کند. (۱۳)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى ﴿۱۴﴾بی تردید کسی که خود را [از زشتی های باطن و ظاهر] پاک کرد، رستگار شد. (۱۴)
وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ﴿۱۵﴾و نام پروردگارش را یاد کرد، پس نماز خواند. (۱۵)
بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿۱۶﴾[ولی شما منکران لجوج به سوی راه رستگاری نمی روید] بلکه زندگی دنیا را [بر آن] ترجیح می دهید. (۱۶)
وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى ﴿۱۷﴾در حالی که آخرت بهتر و پایدارتر است. (۱۷)
إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿۱۸﴾همانا این [حقایق] در کتاب های آسمانی پیشین هست. (۱۸)
صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى ﴿۱۹﴾[در] کتاب های ابراهیم وموسی. (۱۹)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا ﴿۱﴾سوگند به اسبان دونده ای که همهمه کنان [به سوی جنگ] می تازند (۱)
فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا ﴿۲﴾و سوگند به اسبانی که با کوبیدن سمشان از سنگ ها جرقه می جهانند (۲)
فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا ﴿۳﴾و سوگند به سوارانی که هنگام صبح غافل گیرانه به دشمن هجوم می برند (۳)
فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿۴﴾و به وسیله آن هجوم، گرد و غبار فراوانی بر انگیزند (۴)
فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿۵﴾و ناگاه در آن وقت در میان گروهی دشمن در آیند؛ (۵)
إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ ﴿۶﴾[که] قطعاً انسان نسبت به پروردگارش بسیار ناسپاس است، (۶)
وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِكَ لَشَهِيدٌ ﴿۷﴾و بی تردید خود او بر این ناسپاسی گواه است، (۷)
وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ ﴿۸﴾و همانا او نسبت به ثروت و مال سخت علاقه مند است [و به این سبب بخل می ورزد.] (۸)
أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ ﴿۹﴾آیا نمی داند هنگامی که آنچه در گورهاست برانگیخته شود. (۹)
وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ ﴿۱۰﴾و آنچه در سینه هاست پدیدار گردد، (۱۰)
إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبِيرٌ ﴿۱۱﴾بی تردید در آن روز پروردگارشان نسبت به آنان آگاه است [و بر پایه اعمال نیک و بدشان به آنان پاداش و کیفر دهد.] (۱۱)