انفطار

إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ ﴿١﴾

در آن هنگام که آسمان بشکافد (١)

وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ ﴿٢﴾

و ستارگان پراکنده شوند (٢)

وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ﴿٣﴾

و دریاها به هم بپیوندند (٣)

وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ﴿٤﴾

و گورها زیرورو گردند (٤)

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ﴿٥﴾

هرکسی به آنچه [از خیر و شرّ] پیش فرستاده، و [به آثاری که از خود] باقی گذاشته آگاه می‌شود (٥)

يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ ﴿٦﴾

ای انسان! چه چیز تو را به پروردگار بزرگوارت مغرور کرده است؟ (٦)

الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ ﴿٧﴾

همان کسی که تو را آفریده، و اندامت را درست و معتدل ساخته (٧)

فِي أَيِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَكَّبَكَ ﴿٨﴾

و تو را در هر شکلی که خواست صورت‌بندی کرده (٨)

كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ ﴿٩﴾

[چنین نیست که برای ارتکاب گناه توجیه درستی داشته باشید،] بلکه روز جزا را انکار می‌کنید [و در فضای انکار، خود را از فرجام شوم گناه مصون می‌پندارید] (٩)

وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ ﴿١٠﴾

بی‌تردید بر شما نگهبانانی گماشته‌اند (١٠)

كِرَامًا كَاتِبِينَ ﴿١١﴾

بزرگوارانی نویسنده (١١)

يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ﴿١٢﴾

که آنچه را انجام می‌دهید می‌دانند [و ثبت می‌کنند] (١٢)

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ ﴿١٣﴾

به‌راستی نیکان در نعمت فراوانی قرار دارند (١٣)

وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ ﴿١٤﴾

و بی‌گمان گناه‌کاران در دوزخند (١٤)

يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ ﴿١٥﴾

که روز جزا [با رنجی طاقت‌فرسا] در آن خواهند سوخت (١٥)

وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ ﴿١٦﴾

و هرگز از آن بیرون نخواهند آمد (١٦)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿١٧﴾

تو چه می‌دانی روز جزا چیست؟ (١٧)

ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿١٨﴾

باز هم تو چه می‌دانی روز جزا چیست؟ (١٨)

يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَيْئًا ۖ وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿١٩﴾

روزی که کسی از کسی چیزی [از عذاب] را دفع نمی‌کند، در آن روز حکومت و فرمانروایی ویژۀ خداست‌ (١٩)