امام صادق(ع) پس از اشاره کلی به نظم و امکانات گرد آمده در عالم توسط خالق هستی، خلقت جنین و تغذیه و تکامل آن در مراحل رشد را به مفضل یادآور شده و میفرمایند:
«ابتدا مىكنم اى مفضّل به ياد كردن خلقت انسان، پس عبرتگير از آن. اول عبرتها تدبيرى است كه حق تعالى در جنين مىفرمايد در رحم در حالى كه او محجوب است در سه ظلمت: تاريكى شكم، تاريكى رحم و تاريكى بچهدان. در هنگامى كه او را چاره نيست در طلب غذایى و نه در دفع اذيتى و بلایى، و نه در جلب منفعتى، و نه در دفع مضرّتى. پس جارى مىشود به سوى او از خون حيض آن مقدار كه غذاى او شود، چنانچه آب غذا مىباشد براى نباتات (گیاهان).» (توحید مفضل، ترجمه علامه مجلسی(ره)، ص۵۸)
وقتی جنینی در رحم مادر پدید میآید، یک موجود زنده است و اگرچه هنوز دستگاه و اندام لازم برای خوردن و آشامیدن را ندارد، اما به هر حال او نیز همانند همه موجودات زنده برای ادامه حیات و رشد نیاز به مواد غذایی دارد. اما چگونه میتوان به او غذا داد؟! او در پس لایههای پوست و گوشت مادر خود محبوس است و در اوج ناتوانی است! علاوهبر این، نه دندانی برای جویدن دارد و نه دستگاهی برای بلع!
در اینجا تدبیر حکیمانه خالق توانا را میبینیم که تمام مواد غذایی مورد نیاز جنین را در این مقطع از زندگی بهوسیله مایعی سرخرنگ به نام «خون» از مادر به جنین میرساند! بیآنکه جنین و حتی مادر در جریان فرآیند قرار بگیرند!!
مقالات شنبه 28 بهمن