سوره حضرت یونس(ع)، آیه ۸۷: «وَذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ؛ و ذا النون (حضرت يونس(ع)) را (به ياد آور)، در آن هنگام كه خشمگين (از ميان قوم خود) رفت، و چنين ميپنداشت كه ما بر او تنگ نخواهيم گرفت!»
همانطور که گفتیم، طلب عذاب حضرت یونس(ع) برای قومش فعلی حرام و اشتباه نبود. از این رو تصور نمیکرد خداوند بخواهد او را بهخاطر این عمل مورد تنبُّه قرار دهد. اما وقتی از کشتی به دریا افکنده شد و نهنگ او را بلعید، در فکر فرو رفت.
حضرت یونس(ع) در تاریکی و تنگنای شکم نهنگ فهمید در طلب عذاب برای قومش شتاب ورزیده و به اندازه کافی به پای آنها صبر نکرده و حالا به همین جهت به این بلا مبتلا شده است.
کار خدا را ببینید! پیامبر برگزیدهاش را که ۳۲ سال تمام به ارشاد قومی نافرمان پرداخته را مورد مجازات قرار میدهد که چرا بیشتر به پای آنها صبر ننموده و برایشان طلب عذاب کرده است! آیا هیچیک از ما رفیقی سراغ داریم که اینطور پای ما بایستد؟ رفیقی که به ما مطلقا نیازی ندارد، از ما هم بارها بدی دیده، اما باز رهایمان نمیکند...
👈 برگرفته از سخنرانی شب ۱۹ ماه رمضان توسط جناب استاد مرتضی مخملباف (۱۴۰۳/۱۲/۲۹)
مقالات جمعه 8 فروردین