مقالات روایات مذهبی اسلامی و کلیپ
نای و مری
انسان هر روز در حال غذا خوردن است و گاه هم که چیزی نمی‌خورد، بزاق دهان خود را باید ببلعد. بنابراین پیوسته انسان در معرض خطر سقوط آب و مواد غذایی به درون نای و ریه است. اتفاقی به آن «پریدن غذا در گلو» می‌گوییم و می‌تواند موجب خفگی شود. اما چیزی که باعث می‌شود انسان در طول سالیان دراز عمر از این خطر دائمی در امان بماند، عضو کوچکی است به نام «اپی‌گلوت». این عضو کوچک که در گلو قرار دارد، با مکانیزمی که خداوند برای آن درنظر گرفته است، هوا را به نای و غذا را به مری هدایت می‌کند و به همین سادگی، هر روز انسان را از مرگ نجات می‌دهد!
این عضو همان درپوشی است که امام صادق(ع) در فرمایش خود به مفضل از آن یاد کرده و همچون پزشکی که اشراف علمی به عملکرد اعضا و دستگاه‌های بدن دارد، درباره آن و اعضای مجاور آن چنین می‌فرماید:
«چه كسى دو مجرا در گلو آفريد، يكى براى خروج صدا كه همان ناى متصل به ريه است و ديگرى مرى، محل عبور غذا كه به معده ختم مى‌شود؟ و چه كسى در گلو در پوشى آفريد تا غذا به ريه نرسد و آدمى را هلاك نگرداند؟ و چه كسى ريه را وسيله خنكى قلب قرار داد تا با كار هميشگى و پيوسته‌اش حرارتى در قلب گرد نيايد و به هلاكت شخص نينجامد؟» (شگفتی‌های آفرینش (ترجمه نجف‌علی میرزایی بر توحید مفضل)، ص۶۱)
مقالات شنبه 10 شهریور