چنانچه قبلا اشاره شد، اگر انسان میخواهد انفاق را درست انجام دهد و ثواب و خاصیت آن را بهطور کامل دریافت کند، باید انفاق را خودش و با دست خودش به نیازمند برساند. این مسئله در نذوراتی که به مشاهد مشرفه اهدا میشود نیز صادق است.
ما میدانیم مبلغی که در ضریح ائمه(ع) میاندازیم، طبیعتا به دست خود آن معصوم یا امامزاده نمیرسد، چون به هر حال آن بزرگواران از دنیا رفتهاند. کارهایی از این قبیل تنها منجر به تکثّر ثروت این اماکن مقدسه میشود و چون متولیان این اماکن گاه نمیدانند با این ثروت انبوه چه کنند، دردسرهایی برای خود درست میکنند...
به همین خاطر، اگر انسان میخواهد مثلا برای امام رضا(ع) نذر کند، به جای آنکه طلا یا پولی را در ضریح آن حضرت بیندازد، بهتر است بگوید: ای امام رضا(ع)! من فلان حاجت را دارم و اگر برآورده شود، این مبلغ را میدهم به کسی که تا کنون به زیارت شما نیامده و بضاعت آن را هم ندارد، تا او بتواند به زیارت شما بیاید.
یا برای برآورده شدن حاجتش، چنین کسی را راهی زیارت کند و از او بخواهد وقتی به زیارت رفت، او برای حل مشکلش دعا کند. چون طبق روایات، دعای چنین کسی که مستأصل و مضطر است به اجابت بسیار نزدیک خواهد بود.
همچنین انسان میتواند به امام رضا(ع) بگوید اگر حاجتم برآورده شود، بهجای آنکه النگو و... در ضریح بیندازم، آن را میفروشم و با مبلغ آن مثلا در روز تولد شما مجلسی ترتیب میدهم و از سخنران خوبی دعوت میکنم تا یک ساعت درباره شما برای مردم صحبت کند و هزینه آن سخنران و مداح یا هزینه غذای آن مجلس را هم میپردازم. آنوقت، چنین کاری یکی از مصادیق «شعائرالله» نیز محسوب خواهد شد.
👈 برگرفته از سخنرانی شب ۲۳ ماه رمضان توسط جناب استاد مرتضی مخملباف (۱۴۰۳/۱/۱۴)
مقالات چهارشنبه 5 اردیبهشت