رویش دندان‌ها

امام صادق(ع) بعد از مسئله شیر خوردن نوزاد، در ادامه به رویش دندان‌ها اشاره نموده و می‌فرماید: «آنگاه كه (نوزاد) حركت كرد و محتاج شد به غذایى كه در آن صلابتى باشد تا بدنش محكم شود و اعضايش قوت گيرد، مى‌روياند از براى او دندان‌های آسياى خردكننده تا غذا را بجود و برایش نرم شود و بلعیدن غذا برایش آسان گردد. پيوسته حالش اينگونه است تا آنگاه كه پاى در بلوغ نهد.» (توحید مفضل، ص۴۹)

هر بار که صفحات آفرینش انسان را ورق می‌زنیم و در پیدایش او تفکر و تعمّق می‌کنیم، بیشتر به این موضوع پی می‌بریم که خلقت انسان، سرشار از تدبیر و مهندسی است! به وضوح می‌بینیم خدای حکیم، چگونه برای لحظه‌لحظه زندگی بشر، تدبیر و برنامه‌ریزی نموده است. آنگاه که به غذا مقوی و هضم و بلع آن نیاز دارد، دندانش می‌دهد. آنگاه که جویدن برایش مقدور نیست، شیر برایش می‌فرستد. و هنگامی هم که در رحم است و قادر به بلع نیست، مجرایی به شکمش گشوده و با خون تغذیه‌اش می‌نماید!

آری، پروردگار مهربان هیچ‌کجا آفریده نحیف خود را معطل و بی‌برنامه رها ننموده است؛ و همه این تدابیر برای آن است که او از رشد و نمو لازم برخوردار شده و چون دارای هیکل و هیبتی شد، مهیای اجرای ماموریت خود در روی کره زمین شود. ماموریتی که احتمالا غیر از خوردن و آشامیدن است...