نعمت نادانی! (۲)
بحث بر سر فواید فقدان عقل و درک نوزاد هنگام تولد است. هفته پیش بخشی از محسّنات این ویژگی کودکان را از زبان حضرت صادق(ع) گفتیم و خواندیم. اینک ادامه فرمایش آن حضرت در این باره را با هم مرور می‌کنیم:
«همچنین اگر نوزاد، دانا و هوشمند پاى در جهان مى‌نهاد، از اينكه [آنقدر ناتوان است كه توان راه رفتن ندارد و ناچار] بايد ديگران بر دوشش گيرند، شيرش بنوشانند، در جامه‌اش بپيچند و در گاهوارش بخوابانند، سخت احساس خوارى و پستى مى‌كرد. از سوى ديگر او به خاطر ظرافت و طراوت و رطوبت بدن، هيچگاه از اين امور بى‌نياز نيست [در نتيجه چه بسا در هلاكت مى‌افتاد و يا رشد روحى و بدنى مناسب نمى‌كرد.]. همچنين در چنين حالى آن شيرينى، دلبندى و محبوبيت كودكان را نداشت؛ از اين رو آنان در حالى به دنيا مى‌آيند كه از كار جهان و جهانيان غافلند.
اينان با ذهن ضعيف و شناخت اندك و ناقص خود با همه چيز روبه‌رو مى‌شوند، امّا اندك‌اندك و گام‌به‌گام و در حالت‌هاى گوناگون بر شناخت و آگاهى آنان افزوده مى‌شود. كودك، پيوسته چنين كسب شناخت مى‌كند تا آنكه از مرحله حيرت و سرگشتگى و تأمل، پاى فراتر مى‌نهد و با كمك عقل و انديشه، قدم در وادى تصرف و تدبير و چاره‌انديشى معاش و... مى‌گذارد، از حوادث، پند مى‌گيرد، اطاعت مى‌كند و يا در اشتباه و فراموشى و غفلت گناه سقوط مى‌كند...» (شگفتی‌هاى آفرينش (ترجمه نجف‌علی میرزایی بر توحيد مفضل)، ص۴۹)