آفرينش اعضای بدن به‌صورت زوج و فرد
«عادت»، مسئله‌ای است که گاه خیلی حقایق را برای انسان تکراری، بدیهی و بی‌اهمیت جلوه می‌دهد. سلامتی، امنیت و بسیاری از نعم دیگر خداوند، متاسفانه گاهی مشمول همین قاعده شده و قدر و منزلتشان نزد انسان نادیده گرفته می‌شود. اما این واقعیات هیچگاه از چشم حقیقت‌بین حجت‌های الهی دور نمی‌ماند، به همین خاطر گاه می‌بینیم به موضوعاتی تکراری، از زاویه‌ای نگاه می‌کنند که برایمان تازگی دارد! یکی از این موضوعات به‌ظاهر تکراری، مسئله زوج یا فرد بودن اعضای بدن است. حضرت صادق(ع) در این باره چنین می‌فرمایند:
«اى مفضّل! در آفرينش عضوهاى جفت و فرد و حكمت‌ها و تدبيرهاى درست نهفته در آن بينديش. «سر» از اعضاى فرد است. به سود انسان نبود كه بيش از يك سر داشته باشد، زيرا در همين يك سر تمام حواسّ مورد نياز انسان قرار گرفته و اگر سرى ديگر مى‌داشت بى‌آنكه به آن نيازى باشد، تنظيم بدن از ميان مى‌رفت.
اگر انسان دو سر داشت، در واقع به دو بخش تقسيم مى‌شد. اگر با يكى سخن مى‌گفت، ديگرى بى‌فايده مى‌ماند. اگر با هر دو يك سخن بگويد، يكى زايد است و اگر با يكى سخنى بگويد و با ديگرى سخن ديگر، شنونده نمى‌داند كه به كدام توجه كند! نيز آميختگي‌هاى ديگر پيش مى‌آمد.
دست‌ها جفت آفريده شدند؛ زيرا از يك دستى، سود فراوان به انسان نمى‌رسيد و در كارهاى روزمره او خلل وارد مى‌ساخت، نمى‌بينى كه اگر نجّار و بنّا يك دست داشته باشد، قادر به انجام كار خويش نخواهند بود و در فرضى كه با يك دست به كارهايش بپردازد، آن استوارى و فوايد كار دو دستى را نخواهد داشت؟» (شگفتی‌های آفرینش (ترجمه نجف‌علی میرزایی بر توحید مفضل)، ص۵۸)