آفرينش خفاش
امام صادق(ع): آفرينش خفاش كه چيزى ميان آفرينش پرندگان و چهارپايان است، بسيار شگفت و حيرت‌آور است. البته آفرينش آن به چهارپايان نزديكتر است، زيرا دو گوش بلند، دندان و كرك دارد، بچه مى‌زايد، بچه شير مى‌دهد و بول مى‌كند و هنگامى كه راه مى‌رود بر چهار دست و پا راه مى‌رود كه همه اينها با ويژگي‌هاى پرندگان ناسازگار است.
خفاش از شمار پرندگانى است كه در شب پرواز مى‌كنند و از حشرات پراكنده در هوا تغذيه مى‌كنند. برخى پنداشته‌اند، خفاش غذايى ندارد و از نسيم تغذيه مى‌كند. اين از دو روى ناصواب است: ۱) بيرون شدن آلودگى و بول از آن كه جز با تغذيه توجيه‌پذير نيست. ۲) دندان دارد. اگر خفاش چيزى نمى‌خورد، داشتن دندان به چه معنى است؟! حال آنكه مى‌دانيم در آفرينش، هيچ چيز بى‌حكمت نيست.
اين پرنده براى انسان سودمند است، حتى فضله‌اش را [در كار ساختن دارو و...] به كار مى‌گيرند و از همه چيز مهمتر، آفرينش شگفت [و محيّر العقول] آن است كه بر قدرت آفرينش‌گر جلّ‌وعلا دلالت دارد و اينكه به خاطر هر مصلحتى كه داند و خواهد، در آنچه كه اراده كند تصرف نمايد. (شگفتی‌هاى آفرينش (ترجمه نجف‌علی میرزایی بر توحيد مفضل)، ص۱۱۲)