پرسش پاسخ شرعی

شماره پرسش: 5405 باسلام واحترام به استاد عزیز . مطلبی که ارسال میکنم بخشی از سخنانی یک شاگرد باواسطه علامه حسن زاده آملیست آیادرست است یاخیر؟ کسی دارای مقام امامت است که به مرتبه‌ی فقر اطلاقی برسد. اینگونه است که حضرت ختمی مرتبت در حدیث شریف کساء می‌فرماید: «اِنّی أَجِدُ في بَدَني ضُعْفاً»‌. این که ایشان در بدن خود ضعفی احساس می‌کند به این معنی است که فقر اطلاقی دارد. هر کس به این فقر مطلق برسد، «إذا تَمَّ الفَقر فَهُوَ الله»‌؛ اگر به مرتبه‌ی فقر که مقام اضطرار است برسد، امامت بر او القا می‌شود یعنی همه‌ی هستی در جان او قرار داده می‌شود. مقدمه‌ی این مهم، وصول به ولایت مطلقه است اما امامت بالاتر از آن است. مرتبه‌ی اعلی ولایت مطلقه، امامت است. بزرگان می‌گویند حضرت زینب سلام الله علیها به این مرتبه رسید چرا که ایشان واقف مواقف اضطرار بود. ایشان اضطرار‌های موقت را پشت سر گذاشت تا به اضطرار مطلق رسید. «أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ وَيَجْعَلُكُمْ خُلَفَاءَ الْأَرْضِ»‌... همه‌ی حدود را از کسی که به مرتبه‌ی اضطرار و فقر مطلق برسد برمی‌دارند و او را خلیفه می‌کنند. حضرت زینب سلام الله علیها در لحظه‌ی وداع که در آن حرف‌ها است به آن اضطرار مطلق رسید...