عبدالله بن بکیر میگوید: از امام صادق(ع) شنیدم که فرمود: «حضرت حسین(ع) به گریهکنندگانش نظر فرموده و برای آنها طلب آمرزش نموده و از پدر بزرگوارش درخواست استغفار برای ایشان مینماید و خطاب به کسانی که برایش گریه میکنند کرده و میفرماید: ای کسی که گریه میکنی اگر بدانی خدا چه برایت آماده نموده، مسلماً سرور و شادی تو بیشتر از حزن و اندوهت میگردد و این حتمی است که حقتعالی تمام گناهان و لغزشهای تو را بهواسطه این اشکی که ریختهای میآمرزد.»
📖 ترجمه کامل الزیارات، ص۳۳۴
عمومی دوشنبه 25 تیر
حضرت باقر(ع): هر مؤمنی که بهخاطر شهادت حضرت حسین(ع) چشمانش اشک ریخته بهطوری که اشکها بر گونههایش جاری گردد، خداوند منان در بهشت غرفههایی به او عنایت فرماید که وی برای روزگارها در آن سکنا گزیند.
📖 ترجمه کامل الزیارات، ص۳۳۴
عمومی یکشنبه 24 تیر
امام حسین(ع) بر برادرش امام حسن(ع) داخل شد و چون او را بدید بگریست. آن حضرت گفت: ای اباعبدالله! از چه گریه میکنی؟ گفت: از آنچه با تو میکنند. امام حسن(ع) گفت: آنچه بر سر من آید زهری است که بدان کشته میشوم و روزی مانند روز تو نیست که ۳۰هزار تن بر تو گرد آیند و همه ادعا کنند از امت جد ما هستند. پس بر کشتن و ریختن خون تو و هتک حرم و اسیر کردن زنان و فرزندان و تاراج بار و بنه تو اجتماع کنند. در این حال لعنت بر بنیامیه نازل شود و آسمان خون ببارد و همه چیز بر تو بگرید، حتی وحشیان بیابانها و ماهیان در دریاها.
📖 ترجمه نفس المهموم، ص۵۰
عمومی دوشنبه 9 مرداد 1402