نعمت دیدن و شنیدن
دو مورد از بزرگترین مواهب پروردگار مهربان به انسان‌ها، نعمت بینایی و نعمت شنوایی است. در این بخش از فرمایشات امام صادق(ع) به اهمیت و کارایی این دو نعمت بزرگ اشاره شده است:
«اى مفضّل! در حال كسى كه از داشتن ديده محروم است، انديشه كن. بنگر كه چگونه در كارش نارسايى پديد مى‌آيد. اين شخص قدمگاهش را نمى‌شناسد، مقابلش را نمى‌بيند، رنگ‌ها را از هم باز نمى‌شناسد، زشت و زيبا را تفاوت نمى‌دهد. اگر ناگاه بر گودالى مشرف شود آن را نمى‌بيند، اگر دشمنى به او هجوم برد نمى‌شناسدش. به‌درستى توان كتابت و تجارت و صياغت (زرگرى، ريخته‌گرى) ندارد...
همچنين كسى كه نمى‌شنود، نارسايى بسيار در كارش پديد مى‌آيد. روح و لذت گفت و شنود و محاوره را از دست مى‌دهد، از نغمه‌هاى دلربا و الحان آرامش‌بخش محروم است، براى مردم گفت‌وگو با او بسيار دشوار و ملال‌آور مى‌شود. به‌درستى از اخبار مردم ديگر آگاه نمى‌شود...» (شگفتی‌های آفرینش (ترجمه نجف‌علی میرزایی بر توحید مفضل)، ص۵۷ (با تصرف))
اینکه دلیل عدم برخورداری بعضی افراد در دنیا از این دو حس چیست و معامله پروردگار با این بندگان چگونه خواهد بود، سوالی است که مفضل نیز در ادامه از حضرت پرسیده است و هفته بعد ان‌شاءالله به آن خواهیم پرداخت، اما اکنون که بسیاری از ما خوانندگان یا شنوندگان این متن به لطف خدای مهربان از این دو نعمت بزرگ برخورداریم، آیا درنگ و اندیشه کرده‌ایم که عمل ما در قبال این دو چگونه بوده است؟
اگر هر یک از ما از بینایی یا شنوایی محروم بودیم و به ما می‌گفتند، بینایی یا شنوایی‌ات را برمی‌گردانیم، به شرط آنکه به‌وسیله آنها مرتکب معصیت خالق خود نشوی، آیا کسی بود که این شرط را در قبال این برخورداری عظیم نپذیرد؟! مسلما خیر. اما حال که بدون قول و قراری و شرط و شروطی متنعم به این نعم الهی شده‌ایم، چه نیکوست قدردان آنها بوده و این دو عضو ارزشمند را در طاعت آفریدگار مهربان به کار بندیم...