هماهنگی اعضای بدن در آفرینش پرندگان پا و گردن دراز
امام صادق(ع): اى مفضّل! پرنده دراز پا را ديده‌اى و به راز اين ويژگى پى برده‌اى؟ اين پرنده را غالبا در آبگيرها مى‌بينى. داراى دو ساق بلند است. گويا ديدبانى است كه از بالاى برجك ديدبانى درون آب را مى‌نگرد و آن را زير نظر دارد. هرگاه كه روزى خود را ديد، آرام‌آرام گام برمى‌دارد تا آن را به دست آورد.
اگر اين پرنده پا كوتاه بود، هنگامى كه به جانب صيد حركت مى‌كرد تا آن را بگيرد، شكمش با آب تماس مى‌گرفت و آب حركت مى‌كرد و شكار از هراس پا به فرار مى‌گذاشت. پس اين دو پا برايش آفريده شده تا خواسته‌اش را دريابد، غذايش حاصل شود و زنده بماند.
در تدابير هماهنگ در آفرينش پرنده بنگر. پرنده‌اى كه دو ساق بلند دارد، گردنى دراز نيز دارد تا بتواند غذايش را از زمين بردارد. اگر پرنده، پاهايى دراز داشت ولى گردنش كوتاه بود، قادر نبود كه چيزى از زمين بردارد. گاه درازى منقارش، گردن او را در رسيدن به هدف يارى مى‌كند تا كار بر او آسان گردد.
نمى‌نگرى كه در آفرينش هر چه را كه مى‌بينى در نهايت استوارى و صواب است و تمام وجودش حكيمانه و با تدبير و تقدير است؟ (شگفتی‌هاى آفرينش (ترجمه نجف‌علی میرزایی بر توحيد مفضل)، ص۱۰۹)