مقالات روایات مذهبی اسلامی و کلیپ
دنیا، سرایی با تمام امکانات (۲)
امام صادق(ع) در ادامه فرمایش خود -در تشبیه عالم به بنایی که تمام مایحتاج بندگان در آن گردآمده است- به مفضل بن عمر می‌فرمایند:
«آسمان همانند سقفی بلند گردانيده شده، و زمين همانند فرشی گسترانيده شده، و ستارگان همچون چراغ‌هايى درخشان‌اند، و جواهرات همانند ذخایری در آن نهفته شده، و همه چيز در جاى شايسته خود قرار داده شده است، و انسان به منزله كسى است كه اين خانه را به او بخشيده‌اند و آنچه در آن هست به او واگذاشته‌اند، و انواع گیاهان را براى او مقرر داشته‌اند، و انواع حيوانات را به جهت مصالح و منافع او آفريده‌اند.» (توحید مفضل (عربی)، ص۴۷)
حضرت در این فراز، ضمن تشبیه اجزای مختلف عالم به یک خانه، این نکته را به مفضل گوشزد می‌فرمایند که همانگونه که خانه به سقف و چراغ و... نیاز دارد، دنیا نیز از تمام این ملزومات برخوردار است تا بشر برای استقرار در کره خاکی و زندگی در آن با کمبودی مواجه نباشد. در ادامه نیز حضرت تصریح می‌فرماید که این زمین و آسمان و حیوانات و گیاهان، همگی موهبت‌هایی هستند که به «انسان» بخشیده شده‌اند.
در قرآن کریم نیز به این واقعیت اشاره شده است که زمین و آسمان مسخّر انسان گردیده‌اند و پیش‌تر گفتیم «تسخیر»، به معنى فرمانبردارى و خدمت‌گزارى موضوع تسخیر شده نسبت به تسخیر کننده است. حال چقدر این واقعیت تکان‌دهنده است که بفهمیم تمام آنچه در پهنه هستی مشاهده می‌کنیم، آفریده شده تا مستقیم یا غیرمستقیم در خدمت ما باشد!
از خورشید باعظمت گرفته تا کوچک‌ترین حشرات و حیوانات خشکی و دریا، همه هستی پیدا کرده‌اند تا در خدمت موجود دیگری باشند به نام «انسان»! اینجاست که باید از خود سوال کرد، اگر همه اینها برای انسان آفریده شده‌اند، خود انسان برای چه آفریده شده؟؟ آیا برای اینکه همانند سایر جانداران فقط بخورد و بخوابد در پی خوشی‌ها باشد؟ اگر هدف از آفرینش انسان فقط خوش گذشتن به او بود، ما انسان‌ها چه امتیازی به بقیه جانداران داشتیم؟!
مقالات شنبه 30 دی