باسمه تعالي
حضور در هر مكاني توسط هر شخصي دليل مي خواهد. حتي اشخاص معمولي نيز براي حضور بهم رساندن در يك مكاني، اول دليل حضور خود را از شخص درخواست كننده مي پرسند و اگر دليل موجه نباشد، در آن مكان حاضر نخواهند شد چه رسد كه حضرت وليعصر(عج) كه با آن مسئوليت سنگيني كه خداوند متعال بر عهده ي آن حضرت نهاده است، آن بزرگوار بايد هر روز در پي كاري باشد و اگر بنا باشد هر كسي اين احتمال را بدهد كه آن حضرت در آنجا حاضر است، بايد اين احتمال وجود داشته باشد كه آن بزرگوار هر روز در ميليونها مكان محتملا حضور دارد، در حالي كه اينطور نيست و بسياري از كارها هست كه حضرت از همان راه دور آنها را حل و فصل مي نمايد و نيازي به حضور آن بزرگوار نيست و اگر كسي صرف اينكه در مجلسي حال به هر دليلي تصور كند كه بايد آن حضرت حضور داشته باشد، اين تصور عقلا و شرعا درست نيست.
مطلب ديگر كه بايد در اين زمينه دانسته شود آن است كه هر فردي مي تواند با توسل پيدا كردن به آن بزرگوار در زمان غيبت، مواردي را كه در نظر دارد حضورا به آن حضرت عرضه كند، از طريق توسل، خود به آن بزرگوار عرضه نمايد. و اينكه آن بزرگوار در مواقعي خود را به افرادي نمايانده اند و يا در مكاني حاضر شده اند، صرفا دلايل بسيار موجه و شرعي در اين قضيه وجود داشته است، مانند حضور حضرت در بيابانهاي نزديك سامراء و شفاي اسماعيل هرقلي كه اين كار باعث از بين رفتن تزلزل ايمان بعضي از شيعيان صورت گرفته است.