مقالات روایات مذهبی اسلامی و کلیپ
روئیدن مو در صورت مردان و حکمت آن
امام صادق(ع) پس از مسئله بلوغ، رویش مو در صورت مردان را به مفضل یادآور شده و می‌فرماید: «پس اگر مرد است (پس از بلوغ) مو به روى او مى‌روياند كه علامت مردان و موجب عزت ايشان است كه به آن از حد طفلان و شباهت زنان بيرون مى‌رود. و اگر زن باشد رويش را از مو پاك مى‌نمايد تا حسن و نضارت و طراوتش باقى ماند و موجب ميل مردان به سوى او گردد و به اين جهت نسل انسان منقرض نگردد و نوع ايشان محفوظ باشد.»
حضرت بعد از برشمردن مواردی که تا اینجا به آنها اشاره شد، فایده هر یک از مراحل گذشته در فرآیند رشد نوزاد را اینطور بیان می‌دارند: «عبرت گير اى مفضل! در اين انواع تدبير كه عليم قدير در اين احوال مختلفه براى ايشان به عمل مى‌آورد، آيا ممكن است كه اينها بى‌مدبّرى به عمل آيد؟ اگر خون در رحم به جنين نمى‌رسيد خشك مى‌شد مانند گياهى كه از بى‌آبى خشك شود. و اگر در هنگام كمال او درد زائيدن او را از رحم تنگ بيرون نمى‌كرد، هميشه در رحم مانند زنده كه در گور باشد، مى‌ماند. و اگر بعد از ولادت، شير از براى او به هم نمى‌رسيد، يا از گرسنگى ميمرد، يا غذائى مى‌خورد كه ملايم بدن او نباشد و بدنش به آن اصلاح نيابد. و اگر هنگام احتياج به غذاى غليظ، دندان براى او نمى‌روئيد، خائیدن (جویدن) غذا او را ممكن نبود و فرو بردن او را دشوار بود و اگر آن شير هميشه غذاى او مى‌بود، بدنش محكم نمى‌شد و اعمال شاقه از او به عمل نمى‌آمد. و ايضا بايست مادر هميشه مشغول تربيت او باشد و از تربيت ساير اولاد بازماند.»
توحید مفضل (ترجمه علامه مجلسی(ره))، ص۶۰
مقالات سه‌شنبه 29 اسفند 1402
رویش دندان‌ها
امام صادق(ع) بعد از مسئله شیر خوردن نوزاد، در ادامه به رویش دندان‌ها اشاره نموده و می‌فرماید: «آنگاه كه (نوزاد) حركت كرد و محتاج شد به غذایى كه در آن صلابتى باشد تا بدنش محكم شود و اعضايش قوت گيرد، مى‌روياند از براى او دندان‌های آسياى خردكننده تا غذا را بجود و برایش نرم شود و بلعیدن غذا برایش آسان گردد. پيوسته حالش اينگونه است تا آنگاه كه پاى در بلوغ نهد.» (توحید مفضل، ص۴۹)
هر بار که صفحات آفرینش انسان را ورق می‌زنیم و در پیدایش او تفکر و تعمّق می‌کنیم، بیشتر به این موضوع پی می‌بریم که خلقت انسان، سرشار از تدبیر و مهندسی است! به وضوح می‌بینیم خدای حکیم، چگونه برای لحظه‌لحظه زندگی بشر، تدبیر و برنامه‌ریزی نموده است. آنگاه که به غذا مقوی و هضم و بلع آن نیاز دارد، دندانش می‌دهد. آنگاه که جویدن برایش مقدور نیست، شیر برایش می‌فرستد. و هنگامی هم که در رحم است و قادر به بلع نیست، مجرایی به شکمش گشوده و با خون تغذیه‌اش می‌نماید!
آری، پروردگار مهربان هیچ‌کجا آفریده نحیف خود را معطل و بی‌برنامه رها ننموده است؛ و همه این تدابیر برای آن است که او از رشد و نمو لازم برخوردار شده و چون دارای هیکل و هیبتی شد، مهیای اجرای ماموریت خود در روی کره زمین شود. ماموریتی که احتمالا غیر از خوردن و آشامیدن است...
مقالات یکشنبه 20 اسفند 1402
در جست‌وجوی شیر مادر
امام صادق(ع)، این بار طریقه شیر خوردن نوزاد را برای مفضل مورد اشاره قرار می‌دهد. اینکه نوزاد پس از تولد زبان از دهان بیرون آورده و لب‌ها را در طلب شیر می‌جنباند تا اینکه مادر او را شیر می‌دهد و مادامی كه اعضا و جوارح او نرم و ظریف است، به این شیر تغذیه می‌شود. (توحید مفضل، ص۴۸)
جالب اینجاست، نوزادی که به‌تازگی پا به دنیای بیرون از رحم گذاشته، بدون آنکه تا کنون چیزی خورده باشد و بدون آنکه حتی خوردن و آشامیدن کسی را دیده باشد، به‌خوبی آگاه است که از امروز باید لب و دهان خود را در جست‌وجوی غذا به حرکت درآورد و چون مادر او را شیر داد، باید به‌وسیله مکش غذای خود را دریافت کند!
اینجا سوالی پیش می‌آید که قابل تامل است و امیر مؤمنان علی(ع) نیز در خطبه ۱۶۲ نهج‌البلاغه به آن سوال اشاره نموده و آن سوال این است: چه کسی هنگام گرفتن شیر، مکیدن به او آموخته؟! او از کجا می‌داند در این لحظه باید چنین کند؟!
جالب است؛ پیدایش جنین، نمو آن در رحم مادر، تغذیه او از خون و سپس شیر و طریقه خوردن شیر، همه و همه یکپارچه وجود خالق و هدایتگری را فریاد می‌زنند که گاه همین طفل عاجز و نحیف پس از رشد و بلوغ و جوانی، لب به انکار او می‌گشاید و سوال می‌کند: اگر من خالقی داشته‌ام پس کو نشانه‌های او؟!! و خداوند نیز در آیه ۴ سوره جاثیه، آفرینش همین بنده مغرور را نشانه‌‌ای از نشانه‌های خود معرفی نموده و می‌فرماید: وَفِی خَلْقِكُمْ وَمَا يَبُثُّ مِنْ دَابَّةٍ آيَاتٌ لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ (و در آفرينش شما، و جنبندگانی كه در سراسر زمين منتشر ساخته، نشانه‌هایی است برای جمعيتی كه اهل يقينند)
مقالات شنبه 12 اسفند 1402
تغذیه از خون!
امام صادق(ع) پس از اشاره کلی به نظم و امکانات گرد آمده در عالم توسط خالق هستی، خلقت جنین و تغذیه و تکامل آن در مراحل رشد را به مفضل یادآور شده و می‌فرمایند:
«ابتدا مى‌كنم اى مفضّل به ياد كردن خلقت انسان، پس عبرت‌گير از آن. اول عبرت‌ها تدبيرى است كه حق تعالى در جنين مى‌فرمايد در رحم در حالى كه او محجوب است در سه ظلمت: تاريكى شكم، تاريكى رحم و تاريكى بچه‌دان. در هنگامى كه او را چاره نيست در طلب غذایى و نه در دفع اذيتى و بلایى، و نه در جلب منفعتى، و نه در دفع مضرّتى. پس جارى مى‌شود به سوى او از خون حيض آن مقدار كه غذاى او شود، چنانچه آب غذا مى‌باشد براى نباتات (گیاهان).» (توحید مفضل، ترجمه علامه مجلسی(ره)، ص۵۸)
وقتی جنینی در رحم مادر پدید می‌آید، یک موجود زنده است و اگرچه هنوز دستگاه و اندام لازم برای خوردن و آشامیدن را ندارد، اما به هر حال او نیز همانند همه موجودات زنده برای ادامه حیات و رشد نیاز به مواد غذایی دارد. اما چگونه می‌توان به او غذا داد؟! او در پس لایه‌های پوست و گوشت مادر خود محبوس است و در اوج ناتوانی است! علاوه‌بر این، نه دندانی برای جویدن دارد و نه دستگاهی برای بلع!
در اینجا تدبیر حکیمانه خالق توانا را می‌بینیم که تمام مواد غذایی مورد نیاز جنین را در این مقطع از زندگی به‌وسیله مایعی سرخ‌رنگ به نام «خون» از مادر به جنین می‌رساند! بی‌آنکه جنین و حتی مادر در جریان فرآیند قرار بگیرند!!
مقالات شنبه 28 بهمن 1402
تولد نوزاد
امام صادق(ع) در ادامه اشاره به تدبیر خداوند در فرآیند تغذیه جنین در رحم مادر، به مفضل بن عمر می‌فرمایند: «و پيوسته اين غذا (مواد غذایی موجود در خون مادر) به او مى‌رسد تا خلتقش تمام مى‌شود و بدنش مستحكم مى‌شود، و پوستش قوت سازگاری با هوا را می‌یابد، و از سردى و گرمى متضرّر نشود، و ديده‌اش تاب ديدن روشنایى به هم رساند. چون چنين شد مادرش را درد زایيدن از جا بر مى‌آورد و او را بى‌تاب مى‌كند تا از او متولد مى‌شود.» (توحید مفضل، ترجمه علامه مجلسی(ره)، ص۵۸)
چنانچه امام صادق(ع) فرمودند، فرآیند تغذیه جنین ادامه می‌یابد تا زمانی که جثه جنین به رشد کافی و آمادگی لازم برای تماس با دنیای بیرون از رحم برسد. در این هنگام مادر که از حال و روز فرزند درون شکم خود و استحکام اعضا و جوارح او خبری ندارد، به لطف دردی که او را پدید می‌آید، باری که نه ماه تمام با خود حمل نموده بر زمین گذاشته و فرزند دلبند خود را با دنیایی که تا نه ماه پیش، اثری از او در آن دنیا نبوده روبه‌رو می‌نماید.
مقالات دوشنبه 23 بهمن 1402
نظم نظام آفرینش، دلیلی روشن بر وجود خالقی یکتا
امام صادق(ع) در ادامه فرمایشات خود به مفضل بن عمر، پس از تصریح بر این که مخلوقات رنگارنگ عالم هستی به جهت مصالح و منافع انسان آفریده شده‌اند، هماهنگی و انتظام مخلوقات با یکدیگر را دلیلی آشکار بر وجود خالقی یکتا دانسته و می‌فرمایند:
مقالات شنبه 7 بهمن 1402
دنیا، سرایی با تمام امکانات (۱)
«توحید مُفَضَّل» نام کتابی است حاوی فرمایشات امام صادق(ع) درباره بخش‌های گوناگونی از حقایق و شگفتی‌های آفرینش که آن حضرت این حدیث طولانی را طی چند مجلس به یکی از اصحاب برجسته خود به نام مفضل بن عمر بیان فرموده‌اند. در این حدیث شریف، امام صادق(ع) - به‌عنوان یک حجت الهی که علم ماکان و مایکون را از ناحیه خود خالق هستی و به‌صورت علم لدنی اخذ نموده است - به حد ظرفیت مخاطب، به شگفتی‌هایی از نظام آفرینش اشاره نموده که شنیدن آنها بیش از پیش، وجود خالق توانا را برای انسان آشکار می‌سازد.
این فرمایشات حضرت، ضمن استوار نمودن عقاید توحیدی انسان، بسیاری از نعمات الهی را نیز که طی سال‌های زندگی، برای بشر عادی و تکراری شده است، مقابل چشمانش آورده و او را به تامّل وا می‌دارد تا به این طریق، نعماتی که ما همیشه از کنار آنها ساده عبور کرده‌ایم، مورد توجه قرار داده و شکرگزار آنها در پیشگاه آفریدگار مهربان خود باشیم.
حضرت در نخستین بخش‌های این حدیث شریف، به کلیت آفرینش هستی اشاره نموده و آن را خانه‌ای دربردارنده تمامی امکانات مورد نیاز بشر معرفی نموده است. سرآغاز این فراز چنین است:
اى مفضل! اول عبرت‌ها و دليل‌ها بر صانع عالم تعالى شأنه، تهيه و نظام اين عالم است و تأليف اجزای آن و گردآوردن آن بر وجه كمال، زيرا كه اگر تأمل كنى در عالم به فكر خود و تميز كنى (تشخیص دهی) به عقل خود، خواهى يافت اين عالم را مانند سرایى كه بنا كرده‌اند و هر چه بندگان خدا را به آن احتياج است مهيا نموده‌اند... (توحید مفضل (ترجمه علامه مجلسی(ره))، ص۵۵ (با اندکی تصرف برای به‌روز کردن زبان نگارش))
مقالات یکشنبه 24 دی 1402